Muhammed – winnaar ECHO Award 2016 WO

Muhammed Al-tamimi (25 jaar) is laatstejaars student geneeskunde en werkt aan zijn droom om in de transgender chirurgie een verschil te maken. Hij is student onderzoeker, zorgambassadeur en geeft seksuele voorlichting aan bassisschoolkinderen in Amsterdam. Muhammed won dit jaar de ECHO award, en duidelijk niet voor niets. Een bijzondere jongen met een bijzonder verhaal.

Op het Fawaka Nederland kantoor ontmoeten we Muhammed, die na een lange werkdag op vrijdagavond nog tijd heeft gevonden voor een interview. Muhammed begint te vertellen: ‘Ik wist al heel lang dat ik wilde operenen, dat is te gek. Maar de chirurgie is heel hierarchisch, en dat is niets voor mij. Ik ben niet iemand van ‘ik sta boven jou.’ Bij de plastische chirurgie is dat veel minder.
“Over transgenders bestaan veel vooroordelen. Er rust een taboe op, al helemaal bij mensen met niet-westerse migrantenachtergrond. Transgenders hebben veel te maken met discriminatie, waar ik zelf ook veel mee te maken heb gehad. Ik vind het een fascinerend werkgebied. Het is complex, je creeërt echt iets en maakt ook nog een verschil. Ik kan mensen helpen en doen wat ik leuk vind, de perfecte combinatie.”

Er rust een taboe op transgender-zijn, al helemaal bij mensen met niet-westerse migrantenachtergrond.”

Hoe arts te worden?
Muhammed wilde al tijdens zijn middelbare school graag geneeskunde gaan doen, maar werd na het VWO uitgeloot. “Juist toen ik werd uitgeloot, wist ik: ‘ik wil dit echt graag.’ Ik begon met biomedische wetenschappen, maar niet van harte. Ik begon als vrijwilliger om mensen te helpen wegwijs te worden in de zorg.”
Muhammed gaf zich op voor de decentrale selectie op de VU Amsterdam. Muhammed vertelt: ‘Ik weet het nog goed: de dag dat ik antwoord zou krijgen had ik ook een tentamen voor biomedische wetenschappen en toen ik op het perron stond bleek mijn trein niet te rijden. Ik belde mijn broer om me te komen ophalen en snel naar het tentamen te rijden. Hij pikte me op en nam een brief voor me mee… niet toegelaten. Ik dacht: ‘fok it!’ en toen ‘laat dat tentamen ook maar, biomedisch wil ik ook niet doen. Rijd maar naar huis.’

Bepalende beslissing
“Maar er was de mogelijkheid om bezwaar te maken tegen de afwijzing,” gaat Muhammed verder. “Ik besloot na overleg met mijn moeder dit te doen. Twee dagen voor de toets mocht ik langskomen bij de bezwaren commissie. Ik hoorde dat ik te weinig uren vrijwilligerswerk had gedaan, maar op de website had ik drie uur per week gelezen. Dat bleek te gelden als je het naast je vwo, deed maar niet naast een studie, dan was het vijf uur per week, maar dat stond nergens vermeld. Ik vertelde meer over hoe gemotiveerd ik was en over de dingen die ik als vrijwilliger deed, hulpbehoevenden helpen aan een rolstoel. Ik zag dat men onder de indruk was en men keek de uiteindelijke beoordelaar aan. ‘Je krijgt morgen bericht van mij,’ zei hij.

Juist toen ik werd uitgeloot, wist ik: ‘ik wil dit echt graag.’”

Weer een brief
“De volgende dag belde een collega van vrijwilligerswerk me. Ze was gebeld door de beoordelaar, die haar had gevraagd hoeveel uur ik nou precies vrijwilligerswerk had gedaan. Ze had niet kunnen opnemen, maar had hem teruggebeld en ingesproken dat het ongeveer 3 uur per week was geweest. Ik was gesloopt. Ik dacht ‘die 5u per week is een vereiste. Had je niet míj eerst kunnen bellen? Zoveel mensen die de studie binnen komen omdat hun netwerk goed is, een familielid die toevallig arts is, iemand die iemand binnen de commissie kent… en ik ben zo extreem gemotiveerd en wordt op zo een pietluttig detail geweigerd. Ik dacht ‘nu is het echt klaar.’”
“De volgende dag kreeg ik een brief: je bent toegelaten tot de decentrale selectie en mag de toetsen doen. De beoordelaar was onder de indruk geweest en had iets van mijn bezigheden als organisatorisch gerekend. Hij wilde dat ik de kans kreeg. Dit was eigenlijk de eerste keer dat zoiets gebeurde.”

Het waar maken
In zijn eerste jaar stond Muhammed gemiddeld een acht en inmiddels is hij zonder vertraging naar het 6e jaar. Hij kreeg de mogelijkheid om aan het Honneurs programma mee te doen maar hij besloot het niet te doen omdat hij ook tijd wilde overhouden om leuke dingen met vrienden te doen en te sporten. In zijn vrije weken tussen de coschappen doet hij onderzoek naar transgender chirurgie. “Van mijn studiegenoten krijg ik vaak vakantiefoto’s. Ik ben nu aan het bikkelen met dit onderzoek, maar het is het waard. Soms werkte ik ook nachten door maar nu is het onderzoek bijna afgerond.

Echo Award
“Tijdens een van de nachten heb ik me ook voor de Echo award aangemeld. Ik werd geselecteerd als een van de kandidaten van de VU. Ik heb de andere kandidaten opgezocht en was echt onder de indruk, de een met nog hogere cijfers dan de ander… Maar ik dacht ook, ik heb meer te bieden dan alleen cijfers. Ik heb een bijzonder verhaal. En intussen heb ik de Echo award dus ook gewonnen, echt te gek,” glimlacht Muhammed. “Twee weken geleden had ik een afspraak met de plastisch chirurg waar ik hoop een promotie onderzoek te kunnen doen. Ik vertelde over mijn bezigheden, onderzoek en de award, waardoor ik naar UCLA in de VS mag en liet de foto zien waarop ik met minister Bussemaker sta.” Hij was onder de indruk en zei ‘We moeten je koesteren.’ Hopelijk lukt het er om via promotie onderzoek binnen te komen bij de transgenderchirurgie en dan kan ik doorbouwen aan mijn droom om een verschil te maken.”